Metody

Bobath dla dorosłych 

Metoda stworzona przez Bertę i Karela Bobathów w połowie XX w., dzięki swej otwartości stale się rozwija. W rezultacie, mimo niezmiennych założeń, pozostaje najważniejszą koncepcją w pracy z dysfunkcjami neurologicznymi. Obejmuje badanie i terapię pacjentów z zaburzeniami napięcia, ruchu i funkcji wynikających z uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Terapia jest zindywidualizowana i ukierunkowana na cel funkcjonalny – konkretną czynność dnia codziennego.

Najważniejsze założenia to:

  • użycie kluczowych punktów kontroli motorycznej np. miednicy, tułowia,
  • facylitacja czyli wspomaganie ruchu,
  • inhibicja czyli hamowanie nieprawidłowych odruchów,
  • znormalizowanie napięcia mięśni,
  • staranie o kontrolę postawy,
  • wykorzystanie nabytych w toku terapii umiejętności w życiu codziennym.

Terapia jest bezbolesna. Jednocześnie, jako prowadzona w trybie „24/7”, wymaga edukacji otoczenia co do prawidłowego postępowania z chorym. Jest to konieczne, ponieważ terapia bazuje na zjawisku neuroplastyczności; określone zasady trzeba stosować przez cały czas, aby poddawać odpowiedniej stymulacji układ nerwowy po stronie uszkodzonej.

Terapeuta diagnozuje źródła problemów pacjenta na płaszczyznach budowy oraz aktywności ciała. Punktem wyjścia dla terapii stają się te funkcje, z którymi chory nie ma problemów. Wdrażając ruch fizjologiczny, pomaga się mu w uzyskaniu samodzielności, przy czym ważna jest jakość przyswajanych ruchów oraz ich zgodność z fizjologią. Terapeuta dąży też do przywrócenia poprawnego napięcia mięśni i aktywacji strony porażonej. Terapia metodą Bobath jest uniwersalna – dotyczy różnych chorób czy urazów, różnych sfer fizycznego funkcjonowania pacjentów, stosowana jest wobec różnych grup chorych. Terapię wdraża się jak najszybciej, aby zmiany patologiczne nie zdążyły się utrwalić i wpłynąć negatywnie na inne części ciała.