(Czyli: od podstaw). Koncepcja niemieckiego profesora Andreasa Fröhlicha, stosowana jest od lat 70. XX w. Autor terapii wskazał zasadnicze „punkty” terapii – jak postrzeganie, ruch czy doświadczenia społeczne – dzięki którym terapeuta „schodzi na poziom pacjenta”. Stymulacja bazalna przeznaczona jest dla osób w różnym wieku dotkniętych głęboką niepełnosprawnością, w tym intelektualną, oraz stanami zaburzeń świadomości, takimi jak zespół zamknięcia, stan śpiączki, stan wegetatywny, stan minimalnej świadomości czy stan śmierci klinicznej. Osoby w takich stanach nie mogą komunikować się z otoczeniem, a poznają je – w bardzo ograniczonym zakresie – głównie poprzez bliski kontakt cielesny i zmysłowy. Terapia ma za zadanie w jak największym stopniu pobudzać rozwój. Stymulacja bazalna może poprawić samopoczucie pacjenta, nawet przy minimum aktywności pomagając mu postrzegać siebie jako osobę aktywną. Pozycje bazalne w bezpieczny sposób poszerzają odczuwanie własnego ciała, łagodzą bóle, zmniejszają patologię ruchu, przeciwdziałają powstawaniu odleżyn etc.

Stymulacja ma stworzyć „bazę” dla rozwoju pacjenta poprzez „powrót” do jego najwcześniejszych doznań. Wszyscy bowiem doświadczaliśmy różnych rodzajów stymulacji – m.in. somatycznej, wibracyjnej, westybularnej czyli przedsionkowej – w okresie płodowym, jednak po urodzeniu osoby głęboko niepełnosprawne doświadczają ich w zbyt małym stopniu. W ramach terapii tworzy się więc dla chorego niszę bazalną, czyli bezpieczne miejsce dla doświadczeń bazalnych; wykorzystuje się przy tym do właściwego ułożenia ciała materace miękkie lub twarde, banany terapeutyczne, poduszki i rogale bazalne, kliny itp. Pacjentowi oferuje się świat bazalny, czyli przedmioty umożliwiające doświadczanie różnych wrażeń zmysłowych oraz własną aktywność, np. dzwonki, szklane kulki czy korale.