Przyczyną urazów są: wypadki komunikacyjne, upadki z wysokości, pobicia, rany postrzałowe czy wypadki w pracy. Powstają na skutek gwałtownego uderzenia i zadziałania na mózg sił przyspieszenia lub hamowania. Co ciekawe, czasem dochodzi do tzw. „efektu shakera”- dochodzi wtedy do pozrywania dróg neuronalnych, czego nie widać w tradycyjnych metodach neuroobrazowania. Urazów czaszkowo-mózgowych doznają przeważnie mężczyźni w wieku od lat 16 do 24, lecz dość często zdarzają się także dzieciom w wieku do lat pięciu oraz seniorom. U osób poniżej 25 lat są najczęstszą przyczyną zgonu. Rozmiar uszkodzenia mózgu zależy od siły i rodzaju czynnika, który spowodował uraz. Może bowiem dojść do: uszkodzenia tkanek miękkich, krwiaków, stłuczeń, złamania kości czaszki, niedokrwienia czy niedotlenienia, wstrząśnienia lub stłuczenia mózgu. Do oceny chorego po urazie stosuje się skalę Glasgow, która nie powinna być jednak stosowana jako narzędzie prognostyczne na dalszym etapie leczenia.

Rehabilitacja po urazie czaszkowo-mózgowym ma kluczowe znaczenie w powrocie do aktywności życia codziennego. Na skutek poważnych urazów ok. 10-20 procent poszkodowanych pozostaje osobami niepełnosprawnymi ruchowo do końca życia. Osobom takim niezbędna jest rehabilitacja stała i systematyczna. Przy mniej poważnych uszkodzeniach, zwłaszcza skutkujących deficytami neurologicznymi, potrzebna jest rehabilitacja okresowa, w którą zaangażowany jest lekarz oraz odpowiednio doświadczony fizjoterapeuta. Choć problemy motoryczne pozostają niekiedy na całe życie, rehabilitacja ma za zadanie doprowadzić pacjenta do możliwie najlepszego funkcjonowania (w sferze fizycznej i psychicznej).