Choroba Parkinsona
Przyczyną PD (Parkinson’s disease) jest zwyrodnienie mózgu, a dokładnie istoty czarnej, odpowiedzialnej za produkcję dopaminy – niezmiernie ważnego neuroprzekaźnika.
W Polsce na PD zapada 10-20 osób na 100 tys. Jest to drugie (po chorobie Alzheimera) najczęściej występujące schorzenie neurodegeneracyjne. Rzadko występuje przed 50. rokiem życia.
Choć nie znamy do końca przyczyn zachorowania, najprawdopodobniej są nimi neuroinfekcje (choroby zakaźne układu nerwowego) oraz zatrucie toksyczne układu nerwowego.
Objawami są: drżenie spoczynkowe, spowolnienie ruchów, tzw. freezing (zamrożenie, czyli trudności z rozpoczęciem ruchu), pochylona sylwetka, twarz maskowata, sztywność, zaburzenia chodu, równowagi. Objawy występują najpierw jednostronnie (po lewej lub prawej stronie ciała), z czasem jednak stają się symetryczne i coraz silniejsze, ponadto pojawiają się niepożądane skutki uboczne leczenia dopaminą, np. upadki czy ruchy nieskoordynowane.
W leczeniu farmakologicznym osób po 70. roku życia stosuje się lewodopę (po wchłonięciu, już w mózgu, rozkładaną przez organizm do dopaminy), u młodszych pacjentów np. bromokryptynę. Aby ulżyć cierpieniom chorego, leczy się objawy PD, np. depresję, otępienie czy nietrzymanie moczu. Ważna jest też odpowiednio dobrana, bogata w błonnik dieta.
Rehabilitacja obejmuje: rozciąganie, wzmacnianie, zwiększanie zakresów ruchu, poprawę postawy, ćwiczenia chodu i równowagi, ćwiczenia koordynacji ruchowej.
Jako że wysiłek fizyczny zwiększa produkcję dopaminy w mózgu, pacjenci czują się lepiej po ćwiczeniach fizycznych. Dobrze dobrana farmakoterapia wraz z rehabilitacją umożliwiają długi okres sprawności.